Bu gün görkəmli şair Mikayıl Müşfiqin ömür-gün yoldaşı, ömrünün ən incə misralarına sirayət etmiş Dilbər xanım Axundzadənin anım günüdür.

O, yalnız bir qadın, bir həyat yoldaşı deyildi – o, Müşfiq poeziyasının nəfəsi, sevginin, sədaqətin və gözəlliyin simvolu idi.

Müşfiqin şeirlərindəki sevgi nə təkcə bir duyğu idi, nə də təsadüfi romantika. O sevgi Dilbərin baxışlarından doğurdu. O baxışlarda Müşfiq həm Vətəni, həm gəncliyi, həm də qadın zərifliyini görürdü.

Onların sevgisi zamanın amansızlığını aşan bir dastana çevrildi – qara küləklər Müşfiqi apardı, amma Dilbərin sükutundakı iztirab illərlə onun adını yaşatdı.

Dilbər xanım ömrünün sonunadək “Müşfiqin sevdiyi qadın” adını uca tutdu. O, taleyin bütün ağrılarını içində daşısa da, sevginin şərəfini heç vaxt itirmədi.

Sükutla, təmkinlə, qürurla yaşadı – bir ömür boyu Müşfiq adını qorudu.

Bu gün biz onu anarkən təkcə bir qadını deyil, sevginin müqəddəsliyini, sədaqətin əbədiliyini yad edirik.

Mikayıl Müşfiq ruhu Dilbərin ruhunda yaşayır – biri poeziyada, biri sədaqətdə ölümsüz oldu.

Allah rəhmət eləsin Dilbər xanım Axundzadəyə.

O, Azərbaycan ədəbiyyatının səssiz qəhrəmanıdır – şeirin arxasındakı sevgi, sevginin arxasındakı qadındır.

Sakit Malikov