Çimnaz xanım Calalovanın yazdığı “Allahımm...” şeirinə yaradıcı təfsir (nəzirə) olaraq cni sizlərə təqdim edirəm.

Allahımm..

Bir anlıq düşündüm, xeyala daldım.

Tutdum, sevdiymi "əlindən"* aldım.

Sehirlə, xoş sözlə ağlın tovladım..

Gördüm ki, olmadı, heç bəyənmədim,

Bu nədir, yalançı sevgi oyunu,

Axı mən özümü niyə aldadım?

O*, mənim gözümdə müqəvva oldu!

Allahımm!

Daha istəmədim xəyala dalmaq,

Özüm canlandırmaq, özüm yaratmaq,

Kimisə yanımda yoxkən yaşatmaq,

Gördüm ki, bu nədi, heç bəyənmədim..

Xəyali bir sevgi düşünmək belə,

Yazıqlıq duyğusu bəxş edir demə..

O, mənim gözumdə müqəvva oldu..

Allahım...

Etiraf edirəm Sənə!

Mənim yaratdığım fikrən də olsa,

incidir... ,

istirab yaşadır elə,

məndə mənim olsa belə..

Eybi yox!

Qoy məni sevməsin, heç istəməsin!

Bir gün...

Yanıma gələrsə üzü gülməsin,

Kənarda əylənsin, xoşbəxt yaşasın,

yetər ki...

Sən deyən olsun, "Sən, yazan qədər*",

Anladım, bu qədər, Səni, Sən edər,

Anladım, bu qədər, məni, mən edər!

Bəlkə aramızda mübahisə, münaqişə düşər..

Olsun!

Anladım, Sən yazan çoxx maraqlıdır!

Al, elə Özün yaz, bir daha, yenə,

Mən isə yaşayım, aylara, günə,

Boylana-boylana içimdən çölə.

Sən demə..

Xoşbətlikmiş yatıb durmaq məchulə..

sabahları,

sonraları,

qəlbləri "bilməmək" çoxxx maraqlıdır..

Çimnaz Calalova

“Bir Müqəvva Sevginin Ölüm Hekayəsi”

Hər şey sönməz bir xəyal kimi beynimdə dolanırdı. Dəfələrlə öz yaratdığım xəyali bir sevginin əsirinə çevrilmişdim. Qəlbimə toxunan, amma ruhumu ağırlaşdıran bir hiss idi bu. Hər axşam pəncərəmi açıb çölə baxır, xəyalımda yaratdığım o “o” insanın varlığını dərin, lakin əsassız şəkildə təsəvvür edirdim. Amma səhv edirdim. Axı, bu sevgi deyildi. Sadəcə bir tənha ruhun xəyali oyunuydu.

Bir gecə, xəyal dünyası yenə məni öz cənginə almışdı. O insanı fikrimdə yenidən yaratmış, onun mənim yanımda olduğunu təsəvvür etmişdim. Amma bu dəfə fərqli idi. Söyləmədim, dinləmədim. Sadəcə baxdım. Və anladım: “o” mənim yaratdığım, gözəl şəkildə formalaşmış, amma həqiqətə uyğun olmayan bir təsvirdi. Ruhum bir andaca boşluğa yuvarlandı.

Ertəsi səhər çölə çıxdım. Soyuq bir qış günü idi. Həvəslə yox, lakin təmiz hava ehtiyacı ilə yeridim. Hər şeyi unutmaq istəyirdim. Yaratdığım xəyalları, öz təsvir etdiyim hissləri, hamısını. Şəhərin bir küçəsində dayandım. Orada kiçik bir dükan vardı. Pəncərəsində bir kitab qoyulmuşdu. Kitabın adı “Tale” idi. Bu söz mənim ruhumun o an ehtiyac duyduğu bir anlayışı əks etdirirdi.

Kitabı aldım və parkda kiçik bir skamyaya oturaraq oxumağa başladım. Hər bir səhifə məni dərin düşüncələrə aparırdı. Kitab taleyin gözəlliyini, insanın hər şeyi nəzarətdə saxlamaq istəyinin mənasız olduğunu anlatırdı. Bu mənim mübarizəmin cavabı idi. Həyatı yaratmaq deyil, axışına buraxmaq lazım idi.

Evdə əvvəllər yaratdığım xəyal aləmi mənə dərindən tanış bir sükutla qarşılayırdı. Amma bu dəfə fərqli idi. Artıq şəkillərdə deyil, həyatın axarında, Allaha olan inamda tapdım özümü. “Allahım” deyə dua edərək, öz düşüncəmin yaratdığı təsəvvürlərə bir son qoymağa qərar verdim.

Bir neçə ay sonra artıq daha çox rahat idim. O “yaratdığım sevgi” mənə yaddı. O sevgi, Allaha təslim olduğum günə qədər ruhumdan ayrılmamışdı. Amma indi anlayıram ki, forma yox, yalnız axın var. Allah yazır, biz isə yaşayırıq.

O andan etibarən xəyal deyil, həyatın özünü yaşamağa başladım. Və hər yeni gün, qəlbimə daha çox sakitlik və xoşbəxtlik bəxş etdi.

Sakit Məlikov