1957-ci ildə Ağdamın Zəngişalı – Məhrizli kəndində doğulan Sabir müəllim musiqi ilə nəfəs aldı, onu ömrünün yollarına daşıdı. Ustad Cabbar Qaryağdıoğlu və Seyid Şuşinskinin ifaları onun ruhunu yandırdı, ona muğamın yalnız not deyil, hiss, dərinlik və mənəviyyat olduğunu öyrətdi. Musiqi məktəbindəki illər bu eşqi peşəkarlıqla tamamladı, onu bir ömür yoluna, bir missiyaya çevirdi.

Səhnəyə çıxanda səsi hər kəsi sarır, hər qəlbə toxunur. “Zabul-segah”ın incə titrəyişi, “Mirzə-Hüseyn segahı”nın kədərli nağılı onun həyatını, ağrısını və sevincini dinləyiciyə çatdırır. Onun səsi bir körpüdür – keçmişdən bu günə, gələcəyə uzanan körpü.

Amma həyat hər zaman musiqi kimi xoş deyil. Uzun illər sədaqətlə verdiyi pedaqoji xidmət, tələbələrinin sevincinə, xalqın diqqətinə baxmayaraq, bir qərarla kənara atıldı. “Uzun illər konsertlərdə, tədbirlərdə gördüyüm dəyər mənim üçün sənətə sədaqətin təsdiqi idi. Lakin bir qərarla bu yolumdan uzaqlaşdırıldım…” – deyir Sabir müəllim.

O, yalnız bir müəllim deyil. O, gənclərə muğamın saf nəfəsini öyrədən, bir məktəbin köklərini qoruyan bir ruhdur. Onun yetişdirdiyi şagirdlər dünyanın müxtəlif guşələrində Azərbaycanın səsini, Qarabağın dərdini, xalqın qürurunu daşıyır.

Sabir müəllimin adı yalnız bir sənətkarın adı deyil; bu, bir ənənənin adı, bir xalqın ürəyinin adı, Qarabağ muğamının davamlılıq çağırışıdır. Dövlət tərəfindən verilən “Əməkdar müəllim” və “Əməkdar artist” adları isə bu dəyərin yalnız sözlə yox, həqiqətlə təsdiqidir.

Sabir müəllim auditoriyaya qayıtdığı gün, hər bir notda Qarabağın nəfəsi yenidən diriləcək, hər bir titrəyişdə xalqın sevgisi, ağrısı və ümidini dinləyici hiss edəcək. O, səsidir, tarixdir, həyatdır – və bu həyat Azərbaycan musiqisinin əbədi nəbzidir.