Altı ay əvvəl böyük bacım nə onun, nə də bizim gəldiyimizi görmədiyimiz xəstəlikdən qəfil öldü. O, 35 yaşında, həyat dolu idi və geridə tək böyütdüyü iki və üç yaşlı iki uşaq qoyub.

Biz çox yaxın idik və onun ölümünü ailəmizin qəbul etməsi çox çətin idi. Ancaq çox tez nəticələrini aradan qaldırmaq lazım idi. Əvvəlcə dəfn mərasiminizi təşkil etməklə, sonra özünüzə ən vacib sualı verməklə: uşaqlarınız üçün nə etməli?

Mən böyük bacımı itirəndə anamla, kiçik bacımla yaşayırdım (hələ də yaşayıram). Mən tələbə idim və kiçik bir işim var idi. Maydan sentyabr ayına kimi universitet məzuniyyətlərində tam ştatlı bacısı oğluma və bacım qızıma baxım deyə birdən işdən çıxdım.

Bu, bəzilərini təəccübləndirə bilər, amma mənim üçün, eləcə də ailəm üçün bu açıq-aydın idi. Konqo mənşəli, ənənəvi “nüvə ailəsi”ndən bir az daha uzanan ailə vahidi haqqında təsəvvürümüz var.

Məni anam, həm də bir neçə il xəstələnəndə bizə baxan bibilərim böyüdüb. Nənəmin bacılarının hamısı mənim nənələrimdir və mən əmioğlularımı bacı kimi görürəm. Bundan əlavə, bacımın övladları, hətta ölümündən əvvəl də mənim övladlarım idi - onları böyüdən o idi, amma mən onlara qarşı əsl məsuliyyət hiss etdim.

Zekainfo.az/